چه بر سر ثروتمندترین کشور آمریکای لاتین آمد؟

فرارو- با توجه به اینکه 95 درصد از مردم ونزوئلا در فقر شدید زندگی می کنند هر روز صدها نفر مجبور می شوند برای جستجوی کار به کوکور همسایه کلمبیا بروند.

به گزارش فرارو به نقل از اوپن دموکراسی، «به فرزندانم یک فنجان کوچک د رنک د رنج این تمام چیزی بود که ما داشتیم». این بخشی از حرفهای «امیلی» است که روی تپه های پوشیده از علف در نزدیکی رودخانه و جاده ای که به شهر «امپلونا »پامپلونا» در کلمبیا منتهی می شود نشسته است. نزدیک به شش میلیون ونزوئلایی دیگر او خانه خود را به مقصد ککور همسایه ترک کرده است.

امیلی از مرز کلمبیا عبور کرد و دو روز در مسیری سربالایی پیاده روی کرد تا به پامپلونا سفری کند که دلیل ناامیدی از بهبود وضعیت موجود در ونزوئلا آغاز شد. امیلی آرایگگری در ماراکای شمال غربی ونزوئلا بود، اما درآمد کافی به منظور خرید غذا برای سه دخترش را نداشت. او می‌گوید: «ترک کردن دخترانم دردناک بود. با این وجود، تماشای گرسنگی آنها بدتر بود. ترک ونزوئلا نه یک انتخاب بلکه یک ضرورت و اجبار بود».

ونزوئلا که زمانی ثروتمندترین ککور آمریکای لاتین و دارای بزرگترین ذخایر نفت در جهان می شود با یک بحران اقتصادی و انسانی حاد است. بحرانی که دهه‌ها در حال شکل‌گیری بوده است.

ثروت نفتی ونزوئلا توسط دولت “هوگو چاوز” که در سال 1998 میلادی با طرحی سوسیالیستی به عنوان رئیس جمهور ونزوئلا انتخاب شد برای تامین برنامه های مالی کاهش فقر رادیکال موسوم به “ماموریت های بولیواری” استفاده شد. اما سیاستی بسیار پرهزینه بود.

چاوز هم چنین سیاست هایی را دنبال می کند که باعث کاهش تولید نفت می شود که باعث کاهش تولید آن می شود. پس از مرگ چاوز در سال 2013 میلادی، “نیکلاس مادورو” رئیس جمهوری بعدی ونزوئلا به سیاست های سلف خود ادامه داد و ترکیبی از تأثیرات ناشی از سوء مدیریت اقتصادی و آسیب ونزوئلا را در وضعیت وخیمی قرار داد.

نتیجه این وضعیت آن است که ککوری با منابع طبیعی فراوان با صف پنج سوخت، قطع برق و بلندی برای بنزین دست و نرم می کند. نظرسنجی ملی در سال گذشته در شرایط زندگی در ونزوئلا که با مخفف اسپانیایی آن ENCOVI شناخته می شود 94.5 درصد از جمعیت ونزوئلا در فقر زندگی می کنند که بیش از سه چهارم از آنها در فقر شدید به سر میبرند.

طبق گگارش آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد، از سال 2015 میلادی، جمعیت یک پنجم ونزوئلا آن ککور را ترک کرده اند. به گگارش آژانس پناهندگان سازمان ملل، ونزوئلا یکی از بزرگترین بحرانهای آوارگی در جهان را تجربه می کند.

امیلی در این آخرین مسیر به سوی پامپلونا تنها نیست. او در این سفر با «اسووال» ونزوئلایی آشنا شده است. او می‌گوید: «راه رفتن در سرما. این سخت‌ترین چیز است. پاهای ما درد می‌کند و غیر قابل تحمل است». او توضیح می دهد که والدین و برادر جواناش به منظور تهیه غذا به ارسال پول توسط او از کلمبیا متکی هستند در غیر این صورت آنها نمی توانند برای خوردن پیدا کنند.

گروهی از ونزوئلایی ها که کوله پپتی هایی به همراه دارند در نزدیکی تپه های جمع شده اند. برخی سعی می‌کنند به کودکان سرمازده و گرسنه خود آرامش دهند. طبق گگارش سازمان ملل متحد در سال 2021 میلادی به طور متوسط ​​روزانه 2000 ونزوئلایی وارد کلمبیا میشدند. خیلی از این ونزوئلاییها با پای پیاده س از ورود به کلمبیا از پامپلونا »عبور می کنند.

شهر دانشگاهی آرامی بود که اکنون در مسیر مهاجرت قرار گرفته است. اکثر ونزوئلایی های مهاجر کرایه اتوبوس 5 دلاری برای رفتن به پامپلونا از مرز ونزوئلا را ندارند. به همین خاطر، با پاهایی همراه با درد، بدن خسته و بیماری به سفر میپردازند. از زمانی که ونزوئلایی ها برای اولین بار در سال 2015 میلادی به صورت دسته جمعی کشورشان را ترک کردند، اما هیچ نشانه ای از توقف آن دیده نمی شود.

“ونسا پورلائز” مدیر و موسس یکی از دو پناهگاه شهر پامپلونا به “اوپن دموکراسی” میگوید: “پیش از این ممکن بود روزانه 500 نفر را ببینید که از پامپلونا میگذرند حالا این تعداد به بیش از 150 کاهش یافته است. با این وجود، این میزان هرگز به صفر نرسیده است».

زمانی که مهاجران ونزوئلایی برای اولین بار وارد آن شهر ودند خویشاوندان «پورلائئ» میزبان 30 تا 40 نفر از آنان را در یک شب در خانه خود بودند. به زودی پورائز، دوستان و اعضای خانواده اش همگی کمک کردند تا مهاجران ونزولایی اسکان داده شوند، این کار را می‌دادند و نمی‌دانستند که آیا عواقبی از سوی دولت برایشان دنبال خواهد شد. پس از آن بود که پنج سال پیش پورلائز تصمیم گرفت یک پناهگاه را افتتاح کند.

او می‌گوید: «مردم واقعاً به وسایل لازم برای حمل و نقل نیاز دارند. آنها به ژاکت، پتو، غذا و سرپناه نیاز دارند. خیلی نامید شده اند. امید را دیگر نمی‌توان در چهره آنان مشاهده کرد». او میگوید: «زمانی بود که خیلی از پناهجویان ونزوئلایی به دنبال آیندهای بهتر بودند. الان آنها تنها به دنبال زنده ماندن هستند».

این پناهگاه که زنان دارای فرزند را در اولویت اسکان قرار می دهد، ظرفیت تکمیل شده است. . آنها در اطراف پامپلونا سرگردان هستند بدون آن که بدانند آن شب را ککا خواهند خوابید. این صحنه معمولی در پامپلونا در جایی است که تعداد پناهجویان پیاده ونزوئلایی از راه رسیده بیشتر از ظرفیت دو پناهگاه آن شهر است.

«زائیرت» در پناهگاه پورلائز از نوزادش پرستاری می‌کند. نوزاد اندکی پس از رسیدن زائرت به پناهگاه متولد شد. زائرت نام او را «دانا» گذاشته است. دو فرزند دیگر در اتاق کوچکی با زنان ونزوئلایی دیگر که آنها نیز از مرز کلمبیا پیاده سفر کرده بودند بازی می کردند.

زائری به «اوپن دموکراسی» می‌گوید: «این یک تصمیم تصمیمی بود. من باردار بودم. من پول کافی برای تهیه غذا یا پوشک نداشتم. من خیلی نامید شده بودم». زائرت چهار فرزند دیگر نیز دارد، اما آنان با مادر بزرگگان در ونزوئلا زندگی می کنند.

زائرت می‌گوید که تغییری در جریان خروج ونزوئلایی‌ها از کشورشان سیجاس. پیش از تصور این اکثر مردان جوان بودند که به کلمبیا وارد می شدند. با این وجود، اکنون با بدتر شدن وضعیت اقتصادی ناشی از کووید پورلائز میگوید: “خانواده های بیشتر را در اینجا میبینید و زنان بیشتر در میان پناهجویان حضور دارند که به تنهایی یا با فرزندانشان راه میروند تا کار پیدا کنند یا به خانواده هایی که پیشتر ونزوئلا هستند. را ترک کرده اند میپیوندند».

زائرت میگوید همسرش چند ماه پیش ونزوئلا را به مقصد بوگوتا پایتخت کلمبیا ترک کرده بود. مقدار او مقداری پول به خانه فرستاده بود، اما آن پول برای جلوگیری از گرسنگی خانواده کافی نبود. به همین دلیل، زائر باردار به همراه دو فرزند و خواهرزند و خواهر همسرش که 16 ساله بود و او نیز باردار سفر را آغاز کردند.

«زائیرت» می‌گوید: «ما بدون هیچ چیزی بدون پول و بدون لباس به اینجا آمدیم. ما گرسنه بودیم و بنابراین سفر را آغاز کردیم». زائیرت این جملات را پیش از آن میگوید که با هیجان جورابهای جدید تا زنوی خود را که در پناهگاه به او داده بود تا گرم شود با هیجان به ما نشان دهد.

گرسنگی یکی از اصلی ترین ترک ونزوئلا است. نهاد رصد مالی ونزوئلا یک گروه مستقل از تحلیلگران اقتصادی اعلام کرد که قیمت سبد برای خرید یک خانواده چهار نفره ونزوئلایی در ژانویه 2022 نسبت به مدت مشابه دو سال پیش از آن افزایش قیمتی 75 درصدی است.

زائرت تجربه دست اولی در این مورد دارد و میگوید: «خریدهایی کالاهایی مانند برنج، آرد و ککر غیرممکن بود». زائرت احساس کرد که چاره‌ای ندارد. در کلمبیا قیمت اقلام اولیه غذایی ارزان‌تر از ونزوئلا بود. او میگوید: «اگر این سفر را انجام نمی‌دادم برای خوردنیم».

تورم فزاینده به این معناست که حقوق ماهانه در ونزوئلا بین 1.50 تا 4 دلار است که تنها برای خرید یک کارتن دوازده تخم مرغ یا یک یا دو کیسه آرد کافی است.

«خورخه لوئیس» طی دو سالی که از بارکییمتو شهری در شمال غربی وامپلونا وارد پامپلونا شده هزاران مهاجر ونزوئلایی را دیده اند که از پامپلونا عبور کرده اند. او به عنوان یک مامور پلیس راهنمایی و رانندگی خارج از بیمارستان شهر میستد تا ترافیک را هدایت کند و در ازای پول کمی برای پارک خودروها پیدا می کند. او می‌گوید: «این وضعیت برایم بهتر از هیچ نیست».

لوئیس میگوید: «با خیلی از پناهجویان ونزوئلایی صحبت کردهام و سعی می کنم به آنها بدهم و به آنها کمک کنم تا راهشان را ادامه دهند».

بر اساس گگارش بانک جهانی، کلمبیا در مورد میزبانی از 1.8 میلیون مهاجر ونزوئلایی موضعی سخاوتمندانه داشته است. این میزان مهاجر 32 درصد از کل مهاجران ونزوئلایی در آمریکای لاتین را شامل می شوند.

لوئیس قدردان کمک کلمبیایی ها است، اما میگوید میداند به این زودیها به ونزوئلا باز نمیگردد. او که به یک غرفه کوچک به همسرش نگاه می کند در جایی که او قهوه سیاه می فروشد در میان ترکیبی از عطر قهوه با دود اگزوز کامیون ها و اتوبوس های در حالی که اشک میریزد ونزوئلایی را به یاد می آورد که دیگر وجود ندارد.

او میگوید: «پیشتر در ککور من دموکراسی بود و من خاطرات خوبی از آن دوران دارم. ما جزوه طبقه متوسط ​​بودیم. . ما زندگی خوبی داشتیم و نگران پول نبودیم. ما حتی صاحب دو خودرویم». او با ناامیدی میافزاید: «وضعیت ونزوئلا به گونه ای است که گویا در میان یک جنگ قرار گرفته است و من نمی توانم تصور کنم که به این زودیها خواهد یافت».

اندیککده بروکینگگ بران پناهجویان و ناهجران ونزوئلا را بحرانی در تاریخ معاصر توصیف کرده که کمترین بودجه برای کاستن از رنج آن در نظر گرفته شده است. از زمان پناهگاه پناهگاه پورلائز نمی تواند هر شب بیش از 67 مهاجر را در خود جای دهد این در حالی است که صدها نفر از ونزوئلایی ها کماکان از آن شهر عبور می کنند. اکنون تعداد کمتری از کلمبیایی ها درهای خانه خود را به روی مهاجران باز می کنند.

امیلی و سایر ونزوئلایی های پیاده سفر کرده در جاده پامپلونا می گویند بیمیلی ساکنان کلمبیایی برای کمک به آنها می توانند درک کنند. داستانهایی از دزدی ونزوئلاییها از کسانی که سعی می کنند به آنها کمک کنند. اسووال میگوید که شنیده است مهاجران از رانندگان کامیونی که آنها را سوار می کنند سرقت می کنند. علیرغم تمام مککلاتی که برای رسیدن به رامپلونا وجود دارد مهاجران میدانند که سفر آنها از اینجا به بعد خواهد شد.

مردی از مهاجران ونزوئلایی میگوید: «شنیدهام هرچه به پارامو نزدیکتر میشویم سفر بسیار سردتر می شود». اینجا بادهای تند، بارانهای شدید و نزدیک به نقطه انجماد نگرانی اصلی ونزوئلاییها هستند. او می‌افزاید: «شنیده‌ام که اگر از پارامو عبور کنیم ممکن است یخ بزن ببمر و. به همین دلیل است که برای تهیه اتوبوس بلیت به مقداری پول بیش‌تری نیدار ز من نمی‌خواهم در آن قسمت از مسیر پیاده روی کنم».

همه آنها با تصور و ترس از آن در پیش رویشان قرار دارند به چه نگاه می کنند و لبخند می زنند. اسووال می‌گوید: «ما خسته هستیم، اما تسلیم نمی‌شویم». رهگذری میستد و چند سکه به آنها می دهد که برای یک فنجان قهوه همگی آنها کافی است.