[ad_1]
تیم ملی ایران به جام جهانی صعود کرده و با دراگان اسکوچیچ کروات، رکورد بینظیری به جا گذاشته شده است. دراگان از شروع کارش بهعنوان، سرمربی تیم ملی تا به حال تیم ملی موفق نشد در سریعترین حالت ممکن، ایران را به جام جهانی قطر کرد. نتایجی که در دور انتخابی به دست آورده و رکوردهایی که در همین مدت جابه جا کرده، او را شایسته نشستن روی نیمکت تیم ملی در جام جهانی هم می کند.
به گشاری شرق، بهویژه که با نسل بعدی تیم فوتبال ایران که بیشتر از آنها در باشگاه های نسبتا خوب اروپا فعالیت می کنند، این امید می رود که ایران برای اولین بار در تاریخ، در صورت قرار گرفتن در مرحله دوم، شروع به مرحله بعدی جام جهانی می کند. هم می کند. با این حال، دراگان از روزی که به عنوان قهرمان انتخاب می شود تا همین روزها که بدون کاست به کار ادامه می دهد مخالفان سرسختی است. عدهای شیوه انتخاب او به عنوان سرمربی تیم ملی را نمیپسندند و قهرمانی را به دست می آورند که پپت پرده میدانند; عدهای میگویند بازیهای ملی ندارد و به درد سرمربیگری در تیمهای باشگاهی میخورد و عدهای دیگر هم نتایج درخشانی را که او به دست آورده است، به پای بازیکنان باکیفیت تیم ملی میگذارند.
حتی فضای بهگونهای پیش رفته که در آستانه جام جهانی دوباره شایعه تغییر روی نیمکت تیم ملی به گوش میرسد و عنوان میشود که ایران باید با یک مربی باکیفیتتر راهی قطر شود. بخشی از این انتقادها به ویژه آنهایی که مربوط به یک فنی دراگان اسکوچیچ به تیم ملی است بیانصافی به نظر میرسد ولی این رویه، یک امر را مشخص می کند که دراگان هم مانند بسیاری از مربیانی که روی صندلی تیم ملی نشستها و حاشیه های امنیتی نمی تواند.
اگر بعید باشد در ترکیب فنی تیم ملی برای جام جهانی قطر تغییری ایجاد شود ولی بالاخره زمانی که هر وقت تغییر کند، آن وقت باید به گزینه هایی رفت که شایستگی روی نیمکت تیم ملی به عنوان قهرمان را داشت. شاید مهمترین بحث در مورد تیم ملی این است که باید این نسل را از بازیکنان تیم ملی به دست یک مربی کارکشته خارجی هدایت کند ولی استفاده از خارجی ها ظاهرا با ایدئولوژی دولت سازگاری طبیعی ندارد و طبیعی است که در بین آنها به کارکرد مربی ایرانی بپردازیم. جای خارجی ها در تیم ملی طرفدار بیشتر داشته باشید.
واضح است که اگر قرار باشد بر اساس باشد فصل در فصل فوتبال ایران نتیجه گیری شود، سه مربی بیشتر شانس نیمتن روی نیمکت تیم ملی را نخواهند داشت. اولی یحیی گلمحمدی، رئیس فعلی پرسپولیس است. یحیی در بین مربیان نسل جدید فوتبال ایران، کارنامه درخشان‌تری دارد. او با پرسپولیس به قهرمانی رسیده و در سال بعد از قهرمانی هم دوباره یک تیم مدعی بسازد. علاوه بر این موارد، در لیگ قهرمانان آسیا هم نتایج درخوری گرفته شده و بعد از سالها کارکردن در فوتبال ایران به عنوان سرمربی، دیگر مربی بیتجربه ها. او پیشتر را در کار و هنر مربیگری در تیم های دیگر از جمله پدیده ها و ذوب آهن و چندجای دیگر نشان می دهد و ثابت می کند که تفاوت ها را با استفاده از اندیشه های مربیگری دارد. فاکتور دیگری که یحیی از آن سود می‌برد تربیت بازیکنان است. درست است که اعتقاد زیادی به بازیکنان جوان ندارد ولی به واسطه حضورش در تیم های مختلف، شاگردهای متعددی پروراننده که حالا بیشتر از آنها در سایر تیم های لیگ برتری، در زمره برترین های تیم خود هستند. به این ترتیب، با درنظرگرفتن دو فرض اولیه، یکی قطع همکاری با دراگان اسکوچیچ در تاریخی نامعلوم و دومی اعتقاد به مربی ایرانی، یحیی گلمحمدی بیشترین شانس را برای نشستن روی نیمکت تیم ملی خواهد داشت.
گزینه دوم هم سرمربی تیم رقیب پرسپولیس یعنی فرهاد مجیدی است. شاید این خیلی زود باشد ولی نباید فراموش کرد فراد مجیدی هم دیگر آن مربی احساسی سابق نیست; مردی که نمیخواست اشتباهاتش را قبول کند و کاسته شود را به همه چیز ربط میداد مگر اشتباهات خودش. فرهاد هنوز با استقلال جامی نگرفته ولی او در چند فصل آنقدر پخته شده است (هم از لحاظ شخصیتی و هم از نظر فوتبالی) که در موقعیت های سخت، تصمیمات درست گرفته شده است. تیمی که او امسال تیمی سر در حالی که نشان می دهد و تغییرات تاکتیکی مورد نیاز در استقلال هم گواه بلوغ تاکتیکی این مربی است. فرهاد پیشتر در تیم امید ایران مدت زمان کوتاهی مربیگری کرده و مناسبی از جوانان باپتانسیل فوتبال ایران به دست آورده است. نظر گلمحمدی، او اعتقاد به بازیکنان جوان دارد و برای ساختن تیمی آیندهدار می‌تواند مناسب باشد. در نتیجه گیری هم با وجود موفقنبودن در کسب جام تیمش را همیشه در زمره مدعیان نگه داشته و در دو جام حذفی و لیگ همیشه مدعی کسب قهرمانی بوده است. فرهاد نه به اندازه ایحیی ولی شانس حضور در جمع سه نفر کاندیدای احتمالی برای سرمربیگری در تیم ملی را دارد.
گگینه سوم و نهایی که اگر قرار باشد برحسب های امروزیاش، شانسی برای نشستن روی نیمکت تیم ملی داشته باشد، جواد نکونام است. همین حالا خیلی اعتقاد دارند در طول پنج سال آینده، او به بهترین مربی لیگ تبدیل می شود. نکونام هم، دو گهگینه قبلی تجربه حضور حضورمدت در فوتبال اروپا را دارد و رکورددار بازی های ملی هست. او آنقدر با مدیران مختلف و مشهور کار کرده است که اگر از هرکدام از آنها یک فوت و دانش آموخته باشد، آینده مربیگریاش را تضمین کرده است. نکونام در فوتبال ایران در آستانه دروکردن جام است.
او فصل پیش با فولاد، استقلال را در فینال حذفی جام داد و اولین جام قهرمانی را به عنوان قهرمانی به دست آورد. «نکو» همین چند روز پیش، پرسپولیس، دیگر تیم مطرح ایران را هم در سوپرجام برد تا حالا هر دو جام مهم و با برتری برابر تیم های قدر ایران به دست آورده باشد. کارنامه او در عین جوانی از اتفاقات هیجان انگیز است؛ صعود نساجی به لیگ برتر، کسب سهمیه لیگ قهرمانان آسیا با فولاد، قهرمانی در جام حذفی و فتح سوپرجام، جواد را مربی خوآآتی نشان می دهد.
نکونام عجیب به سختکوشی عجیب و غریبی است و همکارانش گواه می دهند که بیش از هر مربی دیگری در لیگ برنامه ریزی دارد و آنالیز می کند. او در مقطعی، مربیگری در تیم ملی را هم تجربه کرده و با کارکردن در این فضای آن ها دارد. برگ برنده نکونام استراتژی و بازی‌خوانی خوب حریفان است. موضوعی که باعث بهسرعت در مقایسه با مربیان نسل جدید شد، در فوتبال ایران پیشروی کند. با فرمانی که این مربی جوان در پیش گرفته، اگر روی نیمکت تیم ملی ایران به عنوان قهرمانی، نباید زیاد تعجب کرد.
[ad_2]
