چرا انسان ها ترسناک ترین فیلم سال است؟

مردم نه ارواح دارند، نه شیاطین، نه زنانی با موهای بلند روی صورتشان. داستان در خانه ای متروک و تسخیر شده یا جنگلی تاریک و وحشتناک نمی گذرد، بلکه می توان آن را ترسناک ترین فیلم سال معرفی کرد.

استفان کرم بر اساس نمایشنامه موفق خود، فیلم The Humans را نوشته و کارگردانی کرده است. داستان درباره خانواده بلیک است که برای روز شکرگزاری در جنوب منهتن گرد هم آمده بودند. اما وضعیت بین اعضای خانواده خوب نیست.

دیدرا (جین هودیشل که به طرز شگفت انگیزی نقش خود را در نمایشنامه تقلید می کند) و اریک (با بازی اندرو شیور) راه طولانی را برای دیدن دخترشان بریجید (بانی فلداستین) طی کرده اند. بریجت در آپارتمان جدیدش با دوست پسرش ریچارد (استیون ین که بیشتر به خاطر نقشش در فیلم مردگان متحرک شناخته می شود) زندگی می کند. اما تمام مهمانان برای این سفر طولانی شامپاین ارزان قیمت در فنجان های پلاستیکی و یادداشت های تشکر خشک و خالی است. امی (شومر) خواهر بزرگتر بریجت به دلیل جدایی از همسرش و مشکلات مختلف در کارش همچنان در وضعیت وخیمی به سر می برد و مومو (مادرشوهر یون) از زوال عقل رنج می برد و نیاز به مراقبت مداوم دارد.

محتوای پیشنهادی:با ترسناک ترین شخصیت های فیلم ترسناک تاریخ سینما آشنا شوید10 شخصیتی که موهایمان را سیخ کردند

به طور کلی، خود آپارتمان اوضاع را بدتر کرد: خانه‌های کوچک با دیوارهای نازک و کم نور که احتمالاً برای افراد مبتلا به کلاستروفوبیا (ترس از فضاهای محدود) آزاردهنده است. هر عضو خانواده سرگرمی ها و مشاغلی دارد که دوست دارد خود را از آنها رها کند. و گویی این ترس و تنش جمعی فضایی آشفته و پریشان ایجاد کرده است.

فضای سنگین و پر هرج و مرج تئاتر اکنون در نسخه تئاتری آن چند برابر شده و تصویر سخت بعد از ظهر یک خانواده آمریکایی را ترسناک و عجیب می کند. نماهای نزدیک از قسمت های فرسوده آپارتمان بیش از حد معمول باقی مانده است – ترک هایی در سقف، لکه های آب روی دیوارها، و صدف های دریایی رنگی که به نظر می رسد منفجر می شوند. طراحی صدای انسان ها به لطف یکی از برندگان اسکار (Skip Lucy) یک ستاره غیرمنتظره است که نباید از دست داد. آپارتمان نسبت به شهر که بسیار عجیب و آرام است سرزنده است و گاهی صداهای ناگهانی و ترسناک از خانه های همسایه به گوش می رسد.

این فیلم یک روز قبل از روز شکرگزاری در Showtime و در سینماها نمایش داده شد، اما اصلاً یک نگاه ساده و خانوادگی نیست. به هر حال، این فقط یک فیلم درباره یک خانواده ناکارآمد نیست، بلکه کالبد شکافی ماهرانه ای از آن ناکارآمدی است. سیاه پوستان یک چیز مشترک دارند – جایی که هستند، با چه کسی هستند و چمدان مخفی که باید باز کنند اما جرات انجام آن را ندارند. به نظر می رسد همه خفه شده اند: اریک یک کابوس مکرر می بیند، دیدرا احساس قدردانی نمی کند و بریجت می خواهد استقلال خود را به والدینش ثابت کند. همه آنها از اتاقی به اتاق دیگر حرکت می کنند انگار به دنبال مکانی برای آرام کردن اعصاب و افکار عصبی خود هستند.

اما شدیدترین تنش در The Humans از آنجا ناشی می شود که هر یک از اعضای خانواده می خواهند ترس خود را به روش های مختلف سرکوب کنند، در حالی که این ترس پس از مدتی با وحشیانه ترین رفتار ممکن خود را نشان می دهد. اریک زمانی که سرانجام جزئیات کابوس خود را که ریشه در خاطرات 11 سپتامبر دارد، فاش می کند، مورد تمسخر قرار می گیرد. بریجت از دست والدینش عصبانی است که چرا به او کمک نکرده اند تا زندگی اش را در شهر بسازد و به همین دلیل است که مادرش را برای غذا مسخره می کند، حتی اگر می داند چنین چیزهایی او را ناراحت می کند.

امی که نمی‌خواهد دیگران به مشکلات زندگی‌اش توجه کنند، به شوخی می‌گوید که خانواده “درد و پریشانی زیادی” دارند – طعنه‌ای که در نهایت در ذهن همه می‌ماند. سیاه‌پوستان به یکدیگر اهمیت می‌دهند، اما رفتار آنها نسبت به یکدیگر ظالمانه است و نیش‌هایی را که فقط از نزدیک‌ترین اعضای خانواده می‌آید گاز می‌گیرند.

محتوای پیشنهادی:بهترین فیلم های کوسه در تابستانخون از درختان کاج به دریا می ریزد

طرح فیلمنامه استیون کرم چندان پیچیده نیست و کل داستان به یک بعد از ظهر خلاصه می شود، اما کارگردانی عالی و بازیگران فوق العاده، انسان ها را به یک ماجراجویی سورئال و عجیب تبدیل کرده است. وقتی همسایه ها از جلوی در عبور می کنند، سایه هایی می اندازند که آنها را شبیه ارواح می کند. دوربین مدام از زوایای مختلف روی چهره شخصیت ها تمرکز می کند و گویی می خواهد حالت درونی آنها را برای شما ترسیم کند. چراغ ها خاموش می شوند، به نظر می رسد که شب در آپارتمان سریعتر می گذرد و قسمت آخر فیلم لحظاتی از تاریکی مطلق را نشان می دهد. در این شکوفایی چشمگیر، کرم روشن می‌کند که سیاه‌پوستان وسواس دارند – نه آپارتمان یا ارواح، بلکه توسط یکدیگر.

وحشت مردم در مورد صمیمیت زندگی خانوادگی چیزهای زیادی می گوید. پویایی متزلزل، جنبه‌های تهاجمی و ارزیابی‌های بی‌ملاحظه اعضای خانواده ممکن است بدیهی تلقی شود، اما کارگردان با استفاده از ترفندهای فیلمسازی در ژانر وحشت، عادی بودن را به چالش می‌کشد. او می خواهد بگوید بزرگترین «ترس» این است که اعضای یک خانواده به چنین فضای مسموم عادت کرده باشند.

در اواخر فیلم The Humans، بریجت و ریچارد نفس راحتی می کشند. با ایستادن در بالای ساختمان، بالاخره می توانند رنگ های بنفش و قرمز غروب خورشید را ببینند که آپارتمان مانع انعکاس آن می شود. آسمان گسترده است و آنها خسته اما آرام به نظر می رسند. مثل این است که از خانه ای که تسخیر شده فرار کرده و آزاد شده اند. بریجت و ریچارد احتمالا باید مدتی آنجا بمانند و به وضعیت وخیم خانواده فکر کنند، اما خیلی زود به طبقه پایین باز خواهند گشت. همانطور که به کابوس خود عادت می کنید، متوجه نمی شوید که باید از خواب بیدار شوید.

محتوای پیشنهادی:نقد و بررسی بازی Squid – نمایش خشم بدون سانسورکابوس رنگارنگ نظام سرمایه داری