هزینه های شخصی برای سیب زمینی و تلویزیون!

مصطفی جوادی یکی از چهره های جوان و نوظهور وزنه برداری ایران است که این روزها نامش به گوش همه می رسد. دلیل خبرساز شدن کرجی 21 ساله به خاطر نایب قهرمانی او در جام جهانی 2021 تاشکند است. وی با عملکرد رضایت بخشی خود در این رویداد مهم توانست در دسته 81 کیلوگرم به مقام دوم دست یابد. جوادی رکورد 163 کیلوگرم یکضرب (برنز)، 204 کیلوگرم در دوضرب (نقره) و مجموع 367 کیلوگرم را به نام خود ثبت کرد و نفر دوم جهان شد. علاوه بر اوزان وزنه برداری، دسته 81 کیلوگرم نیز از سال 2018 اضافه شده است که تیم ملی ایران هنوز مدال جهانی را کسب نکرده است.

دقایقی با دارنده مدال برنز آسیا صحبت کردیم تا از وضعیت او در تاشکند بیشتر بدانیم. با این حال جوادی دلش می سوزد و بیشتر از شرایط نامناسب ملی پوشان می گوید تا غرور. گفتگوی او را خوانده اید.

از اولین تجربه حضورتان در مسابقات جهانی بگویید. فکر می کردی مدال بگیری؟

این یک تجربه عالی بود. خوشحالم که توانستم در اولین دور مسابقات قهرمانی جهان روی سکو بروم. خوشبختانه در این مدت روند القایی خوبی داشتم. در تمرین توانستم چنین وزنه هایی را بلند کنم. حتی یک بار رکورد دوضرب جهان 208 کیلوگرم را شکستم. اما همه می دانند که شرایط تمرین و مسابقه بسیار متفاوت است. در مسابقات شما فقط سه شانس برای ثبت رکورد دارید و با توجه به جو سنگین، رکورد زدن بسیار سخت است. با این حال، من از نتیجه راضی هستم. چون در اوج آمادگی بودم و هر شش حرکتم را کاملا و درست کنترل می کردم. هر کسی که شروع کننده مسابقه را تماشا کرد، مطلقاً هیچ شانسی برای مدال نداشت. همه گفتند رکوردها بالاست و رقابت تنگاتنگ است.

مه نکته مهمی که عملکرد شما را در مسابقات جهانی برجسته کرد این است که در چند ماه گذشته شاهد افزایش رکورد بودید.

فروردین ماه امسال در مسابقات قهرمانی آسیا در دسته 73 کیلوگرم شرکت کردم. در آنجا فقط در انفرادی (151 کیلوگرم) برنز گرفتم، 183 کیلوگرم در انفرادی بلند شدم و در مجموع پنجم شدم. متاسفانه دلایل زیادی باعث شد نتوانم در این مسابقات به نتیجه ای که می خواستم برسم. اول اینکه پرواز ما مشکل فنی داشت و دیر به مسابقه رسیدیم و بدنم چندان مناسب نبود. بعد از بازی های آسیایی رده ام را به 81 تغییر دادم. این تغییر وزن به خودی خود رکورد من را بالا برد. خدا را شکر با برنامه ریزی کادر فنی توانستم روز به روز بهتر شوم و رکوردهایم را بهتر کنم.

و دیگر اینکه نایب قهرمانی شما اولین مدال وزنه برداری جهان در ایران در دسته 81 کیلوگرم است.

بله برای من جای خوشحالی است از قبل نمی دانستم ایران در دسته 81 کیلوگرم مدال جهانی ندارد. دسته 81 کیلوگرم از سال 2018 به وزنه برداری اضافه شد و نایب قهرمانی من اولین مدال آن دسته است.

ملی پوشان تیم ملی وزنه برداری در حالی به مسابقات جهانی رفتند که رئیس انجمن وزنه برداری قبل از پست خود به شدت از وضعیت نابسامان مالی این انجمن گلایه داشت. آیا این روندها بر برنامه های شما تأثیر گذاشته است؟

متاسفانه بله. شرایط ذخیره سازی خوبی برای این مسابقات نداشتیم. مخصوصا آخرین اردو که اصلا در شأن وزنه بردار تیم ملی نبود. برنامه غذایی ما آنقدر وحشتناک بود که سرمربی تیم ملی برای ما عسل خرید و او را سر میز صبحانه آورد. ناهار و شام یکی بود. به طوری که همه بچه ها باید از جیب خودشان پول می دادند و از بیرون غذا می خریدند. برای ریکاوری بعد از تمرین خودمان برای پختن و خوردن سیب زمینی خریدیم.

نگر چرا انجمن حداقل یک اسپانسر برای این تیم برای اردو نگرفته که با این شرایط اعزام نشوید؟

انصافاً من از جزئیات امور مالی انجمن و گرفتن اسپانسر اطلاعی ندارم، اما می دانم که وضعیت مالی انجمن به قدری بد است که حتی حقوق ملی را هم قائل نشده است. سه ماه است حقوق نگرفته ایم و می گویند پول نداریم. جالب است حقوق ما دو میلیون تومان بیشتر نیست. من که در اردوها رکورد دنیا را زدم باید دو میلیون تومان حقوق داشته باشم!

الان با کی حرف میزنی

من با مسئولان وزارت ورزش صحبت می کنم. متولی اصلی این حوزه وزارت ورزش است. جدا از این که وزنه برداری همیشه از طریق ورزش اعتبار پیدا کرده است. وزارتخانه در این اردوها از ما نخواست که ببیند چه کار می کنیم. چرا یک قهرمان ملی برای به اهتزاز درآوردن پرچم کشورش باید از جیبش پول خرج کند؟ اگر کاری نکنیم نباید انتظار برداشت داشته باشیم. وزنه برداری آنقدر بی اهمیت شده است که حتی مسابقات جهانی هم آن را حمل نمی کند. نیم ساعت قبل از مسابقه من متوجه شدم که پخش کننده ورزش می خواهد مسابقات فرمول 1 را پخش کند. صداوسیما بیاید دلیلش را بگوید. چرا پخش مسابقات فرمول 1 را به مسابقات تیم ملی ترجیح می دهید؟ فقط یک ورزشکار می تواند بفهمد که این برخوردها چقدر تحقیرآمیز است. وزنه برداری مدت هاست که وقار و شخصیت سابق خود را از دست داده است.

برنامه بعدی شما چیست؟

مدتی ریکاوری می کنم و به تمرینات باز می گردم. سال بعد سال شلوغی است. ما بازی های آسیایی و کشورهای اسلامی را داریم که برای ورزش کشور مهم است. رویدادهای دیگری هم داریم. انشاالله هدفم قهرمان شدن در این بازی هاست. من تازه کارم را شروع کردم. هدف بزرگتر من شرکت در بازی های المپیک 2024 است. شانس کسب مدال در المپیک 2020 توکیو را داشتم اما متأسفانه به دلیل آسیب دیدگی (دیسک ستون فقرات) و شرایط پیچیده جواز حضور در المپیک، شانس شرکت در این بازی ها را از دست دادم. اگر می توانستم مسابقه بدهم، به احتمال زیاد در المپیک توکیو مدال می گرفتم. حالا می خواهم این بدشانسی را در بازی های المپیک پاریس جبران کنم.