حیوانات زیاد دیگری هم وجود دارند که شناخت کمی از آنها داریم، اما می‌توانیم واکنش آنها را به تغییرات آب و هوایی پیش‌بینی کنیم. حقوق بشر ارتباط نزدیکی با تغییرات اقلیمی دارد و این به دلیل اثرات ویرانگر آن نه تنها بر محیط زیست بلکه بر سلامت ما است. تغییرات اقلیمی علاوه بر تهدید اساس وجود ما، تأثیرات زیان‌باری بر حقوق ما برای برخورداری از حیات، سلامت، غذا، آب، مسکن، و اسباب معاش دارد. ضرورت فوری رسیدگی به تغییرات اقلیمی با انتشار یک گزارش مفصل در اکتبر ۲۰۱۸ توسط «هیأت بین‌دولتی در مورد تغییرات اقلیمی» که برجسته‌ترین تشکیلات علمی دنیا در زمینه ارزیابی تغییرات اقلیمی است، حتی روشن‌تر شده است. این گروه هشدار می‌دهد که برای پیش‌گیری از گرمایش فاجعه‌بار زمین، ما نباید به دمایی یک‌ونیم درجه سانتیگراد بالاتر از سطوح پیش از صنعتی شدن برسیم، یا دست کم نباید از این حد فراتر برویم. این گزارش تفاوت عظیم میان دو وضعیت افزایش دمای یک‌ونیم درجه‌ای و دو درجه‌ای را شرح می‌دهد.
دولت‌ها باید گام‌های لازم را برای برخورد هرچه سریع‌تر و انسانی‌تر با مسأله تغییرات اقلیمی بردارند. اما در واکنش‌های خود به تغییرات اقلیمی، نباید به اقداماتی متوسل شوند که به شیوه‌ی مستقیم یا غیرمستقیم حقوق بشر را نقض می‌کنند. برای مثال، مناطق حفاظت‌شده و یا پروژه‌های انرژی تجدیدپذیر نباید بدون مشورت با مردم بومی و بدون جلب رضایت‌شان برای اجرای این پروژه‌ها روی اراضی آنها انجام شود. در سال ۱۹۹۲، ۱۶۵ کشور معاهده بین‌المللی موسوم به «چارچوب کنوانسیون سازمان ملل در زمینه تغییرات اقلیمی» را امضا کردند. از آن هنگام تا کنون، این کشورها سالانه نشست‌هایی (با عنوان «همایش اعضا») به منظور ترسیم اهداف و روش‌هایی جهت کاهش تغییرات اقلیمی و نیز تطابق یافتن با اثرات مشهود آن در حال حاضر، برگزار کرده‌اند.
عوامل مؤثر انسانی، فعالیت‌هایی هستند که به وسیله آن انسان‌ها محیط را تغییر داده و بر اقلیم تأثیر می‌گذارند. بزرگ‌ترین عامل مورد نظر کنونی افزایش سطح CO۲ در اثر برونده‌های مربوط به احتراق سوخت فسیلی است که در نتیجه آنها ذرات معلق| آئروسل‌ها (ذرات معلق در جو) موجب اعمال اثر سرد سازی (بر اقلیم) می‌شود. عوامل دیگر، از جمله استفاده از زمین، استهلاک ازن، و تخریب جنگلها نیز بر اقلیم اثرگذار هستند. به گزارش اسوشیتدپرس، این حیوانات در خطر از دست دادن محل زیست اند، یا به شکار و ماهیگیری غیرقانونی رو به رو می شوند و همچنان تغییرات اقلیمی و آلودگی هوا آنها را تهدید می کند.
یکی از بزرگ‌ترین مسببان گرمایش جهانی با فاصله‌ای قابل ملاحظه از دیگر عوامل، مصرف سوخت‌های فسیلی (زغال سنگ، گاز و نفت) است که غلظت گازهای گل‌خانه‌ای، مثل دی‌اکسید کربن، را در جو زمین افزایش داده است. این امر توأم با فعالیت‌های دیگری همچون پاک‌سازی زمین از پوشش گیاهی برای کشاورزی، موجب شده است تا میانگین دمای سیاره ما در حال افزایش باشد. در واقع، دانشمندان به همان میزان که در مورد رابطه میان سیگار کشیدن و سرطان ریه اطمینان دارند، از ارتباط گازهای گل‌خانه‌ای با گرمایش جهانی نیز مطمئن هستند.
گرمایش زمین به حدود یک درجه سانتیگراد بالاتر از سطوح مربوط به دوران قبل از صنعتی شدن رسیده است. انسان‌ها، مقدار زیادی دی‌اکسید کربن اتمسفر ایجاد کرده‌ایم که تأثیر عمده‌ای بر تغییرات آب و هوا دارد، محیط زیست نیز به نفع اقتصاد است؛ یک محیط زیست سالم باعث ترویج بیشتر گردشگری مبتنی بر طبیعت می‌شود. اگرچه سایر عوامل استرس‌زا ممکن است در خصوص این‌که کدام یک از جنگلها از طولانی‌تر شدن دورۀ رشد بهره ببرند، به‌صورت محدودکننده عمل کنند. در طول صد سال گذشته برخی از گونه‌های شمالی (هم سخت‌چوبان و هم سوزنی‌برگان) دورۀ کاهش بهره‌وری داشته‌اند که در هر مورد اقلیم، نقش مهمی در این کاهش داشته است. در حالی که شواهد صریح و روشنی در خصوص مهاجرت گونه‌های درختی هم‌زمان با تغییرات اقلیمی وجود دارد، نرخ مهاجرت در گذشته با سرعت پایینی اتّفاق افتاده است. بیشتر مطالعات اظهار می‌کنند که نرخ تاریخی مهاجرت و جابه‌جایی گونه‌ها برای همگام شدن با تغییرات اقلیمی حال حاضر و آینده بسیار آهسته است.
سه هزار سال بعد هم‌زمان با گرم‌تر شدن و افزایش درجۀ حرارت، کاج سفید، بلوط و شوکران، دامنۀ پراکنش خود را وسیع‌تر کردند. سه‌هزار سال بعد از آن، با سردتر و مرطوب‌تر شدن اقلیم، آتش‌سوزی در جنگلها کاهش یافت و جنگل‌های سخت‌چوب شمالی همچون راش و افرا در مناطق شمالی شروع به گسترش کردند؛ این در حالی بود که بلوط، کاج سفید، شوکران و توس در مناطق جنوبی متداول‌تر شدند. در طول ۱۰۰۰ تا ۱۵۰۰۰ سال، هم‌زمان با خنک‌تر شدن اقلیم، فراوانی کاج سفید رو به کاهش گذاشت و درختان بورئال مانند صنوبر به سمت جنوب شروع به حرکت کردند. برخی از مهم‌ترین تغییرات در اقلیم شامل تغییر فصل‌ها و تفاوت در ارزش‌های حدّ نهایی درجۀ حرارت و یا بارندگی می‌شود. متوسط درجۀ حرارت فصل زمستان در منطقۀ شمال‌شرقی در سه دهۀ گذشته، هر ده سال، ۳/۱ درجۀ فارنهایت (معادل ۷/۰ درجۀ سانتیگراد) افزایش داشته است. متوسط درجۀ حرارت فصل تابستان منطقه نیز در بازۀ زمانی مشابه در هر ده سال ۲/۰ درجۀ فارنهایت (معادل ۱/۰ درجۀ سانتیگراد) افزایش یافته است.
به این ترتیب دانشمندان در این گزارش هشدار دادند که از هشت میلیون گونه موجود در سیاره زمین یک میلیون گونه در معرض انقراض جدی از سوی انسان قرار دارند. با توجه به داده‌های منتشر شده، کاهش زیستگاه، بهره‌برداری از منابع طبیعی، تغییرات آب و هوایی و آلودگی، عامل اصلی از دست دادن گونه‌ها هستند و بیش از۴۰ درصد از دوزیستان، ۳۳ درصد از صخره‌های مرجانی و بیش از یک سوم از پستانداران دریایی در معرض انقراض هستند.. پیش از استفاده گسترده از سوخت فسیلی، بزرگ‌ترین تأثیر بشری بر اقلیم محلی احتمالاً از استفاده از زمین حاصل می‌شده‌است. آبیاری، تخریب جنگلها، و کشاورزی اصولاً باعث تغییر محیط می‌شود؛ مثلاً، آنها میزان آب ورودی و خروجی از یک مکان خاص را تغییر می‌دهند. این افزایشها که به تنزلهای گذشته بر می‌گردد، می‌تواند مسئول تأخیر در آغاز دوره یخبندان بعدی بر طبق فرضیه رودیمن شود. دگرگونی اقلیم می‌تواند شامل تغییرات غیرعادی بلند مدت و غیرقابل بازگشت در اقلیم درون جو زمین و پیامدهای ناشی از آن در قسمت‌های مختلف کرهٔ زمین می‌باشد.
