غلبه ذوق بر مناسک

دکتر حمید ایماندار *;به نظر می رسد بیشترین علاقه اقشار و طبقات عمومی جامعه با عقاید مختلف به برکات و ثمرات دعای اهل بیت (ع) اصلاح برخی از اعمال متداول است; باید اذعان داشت که موضوع فضای مجازی و تسلط رسانه ای بر جامعه، فرصت ها و تهدیدهایی را در حوزه دینی و فرهنگی ایجاد کرده است. از جمله این تهدیدات در حوزه دین و به ویژه مقوله محافل نماز و نماز، نارسایی و نارسایی برخی سلایق و رویه ها برای پوشش حداکثری مردم و اقشار است.

اینکه حتی استفاده حداقلی از فیوضات فقط در قالب تشریفات جمعی و با اشکال و سلیقه های خاص نسبت به مکان و سبک خواندن نماز و فضای خاص مجلس حاصل شود، جذابیت حداکثری را به خطر می اندازد. اگرچه به درستی ادعا می کنیم که تحقق کامل برکات نماز در شکل و عمل کنونی امکان پذیر است، اما به نظر می رسد سلایق مختلف و عدم ایمان و حتی توانایی های ذهنی و جسمی طبقات مختلف به ویژه جوانان در زمره حاضر و دایره های نماز خواندن نماز نقض مهمی است که شایسته توجه است.

رد این تصور که بهره مندی از نور نماز تنها در فضای نوعی بدن دینی، با قالبی انحصاری، یا با طعم خاصی از مدح حاصل می شود، ایده ای زیانبار است. علاوه بر این، امکانات رسانه های معاصر به ما این امکان را می دهد که قالب ها و محتوای جذاب و ویژه ای را برای افراد با ذائقه مذهبی و سیاسی ایجاد کنیم و حداکثر بهره وری جامعه را از برکت نماز میسر کنیم.

اتفاقی پر برکت و مقدمه ای برای پربارتر بودن آداب نماز است و یک جوان باید تعالی یک نماز را در قالب رسانه های جذاب مدنظر داشته باشد و بتواند برای خود و رسانه ها و فرهنگی و مذهبی یک تجربه عرفانی و الهی ایجاد کند. مسئولین نباید مصداق انحصاری نماز پسندیده و پسندیده باشند و باید با سایر اشکال به طرق مختلف مورد بی مهری قرار گیرد، به ویژه اینکه برخی اعمال نمازگزاران و هیئت ها مانند طولانی کردن بی مورد مجالس، روزه گرفتن و به عبارتی فرارهای متعدد در نماز قطعاً جلسات سیاسی برای برخی از مخاطبان مؤثر نخواهد بود. البته این لزوماً منافاتی با اقامه مؤثرتر نمازهای جاری ندارد.

این مقاله صرفاً به لزوم استفاده از قالب های مختلف متناسب با توانایی های روحی و معنوی طبقات مختلف در رابطه با نماز می پردازد; این امر مستلزم پرهیز از تسلط برخی سلایق بر تشریفات و فرهنگ سازی برای پذیرش اشکال جدید برای توسعه فرهنگ ارتباط با خدا از طریق نماز است. به عبارت دیگر، نیاز فضای فرهنگی و اجتماعی کنونی این است که فضا را برای حضور سلایق و اشکال مختلف در عرصه توسعه فرهنگ نماز باز کند و هیچ فرد و انجمنی خود را برتر و کاملتر نداند. در بهره وری نماز .

بسیاری از جوانان را می بینیم که به دلایل مختلف روحی، معنوی، اجتماعی، سیاسی و… در مراسم نماز خود در مجالس رسمی شرکت نمی کنند که به سبک معمول و مرسوم خود انجام می شود. پرسش و دغدغه نویسنده این است که؛ چرا باید این گروه از نعمت ارتباط با خداوند متعال و تجربه عرفانی محروم شوند؟

آیا در ذهن برخی از جوانان نوشته نشده است که فقط با حضور در این مجالس می توانند از نماز ولو کم بهره ببرند؟ آیا رسانه ها و فضای مجازی نمی توانند دعاهای فردی و فرم های رسانه ای خاص را برای این دسته حکم کنند؟ آیا این که جوانان و نوجوانان ما به دلایل درست یا نادرست در جلسات رسمی کنونی شرکت نکنند، نباید از دعا بهره مند شود؟

ارائه اشکال و بسته های مختلف دانش در فضای مجازی و در شبکه های تعاملی و اجتماعی برای ذائقه سنین و سطوح مختلف مطلوب است. گاه یک عبارت دعای کوتاه به زبان عربی یا حتی فارسی و انگلیسی با جلوه های بصری جدید با صداهای کمتر شنیده می شود. برای یک نوجوان یا جوان بسیار مؤثر خواهد بود، به خصوص اگر واقع بینانه بپذیریم که برخی افراد به دلایل مختلف در مجالس سنتی نماز حاضر نمی شوند. آیا نمی توان محافل دعای نوظهور با سبک ها و زمینه های مختلف را از نظر مکان، زمان، محتوا و نحوه آموزش آموزه نماز تشکیل داد و از آنها حمایت کرد؟

آیا نمی توان از نهادهای فرهنگی و هنری مرتبط با گسترش دین برای طراحی و توسعه این گونه محافل استفاده کرد؟ چرا نباید سعی کنیم این نوع حلقه و شکل ارتباط دعایی با خدا را بشناسیم؟ مگر نه این است که بر اساس آموزه های دینی همه می توانند از قرائت غنی دین و نماز و موفقیت و درک و سطح علم و معنویت بهره مند شوند؟

البته این پذیرش مقوله را نباید نوعی مقابله با عرفی شدن یا عرفی شدن دینی دانست، انکارناپذیر است.

با این اوصاف، ایجاد زمینه برای تصور و توسعه بیشتر قالب‌های مختلف در حوزه فرهنگ نماز و دعاخوانی مهم است. در این راستا، مراجع دینی و فرهنگی، همراه با تلاش روزافزون برای شکوهمند ساختن هر چه بیشتر محافل و آیین های سنتی کنونی – که مخاطبان زیادی دارد و اثربخشی خود را در توسعه معنویت و بصیرت افزایی مردم به اثبات رسانده است، طراحی و ترویج کرده اند. قالب های جدیدی که وحدت اعضای جامعه را با مقوله وجودی نماز به حداکثر می رساند.

*عضو هیئت علمی دانشگاه شیراز